Mij krijg je niet!

Het was tijdens een intervisie waarin ik het woord nam.
Ik ben opstandig, obstinaat, heb zin om te kankeren. Iets in mij wilt naar buiten maar ik heb geen idee wat of waar het over gaat. Ik merk wel dat mijn werk me zwaar valt. Ik laat op mijn werk steeds meer van ‘mezelf’ zien, ook in mijn kwaliteiten als counselor. De samenwerking inspireert me daar ben ik blij mee.
Ik ben dol op het gebruik van metaforen om iets te verduidelijken en tijdens een bureaupresentatie heb ik een metafoor gebruikt om met elkaar uit te beelden waar we met de organisatie mee bezig zijn. Het was een succes maar het vreemde was dat ik me na die dag leeg voelde en geen voldoening kon vinden. Er kwam ook een gedachte in me op dat ik het beste van mezelf als parels voor de zwijnen had weggegeven.

Terwijl ik dit zo vertelde was mijn houding helemaal veranderd. Mijn armen omklemden elkaar en ik zat er wat teruggetrokken bij. Op de vraag wat ik in mijn lichaam gewaar kon worden, merkte ik op dat er spanning was, een samentrekken als in een cocon. Mijn ademhaling was oppervlakkiger geworden. Er kwamen associaties uit naar boven die verband hielden met mijn jeugd uit de periode dat ik een jaar of 8 was.
Ik kreeg het verzoek om naar het kind van toen uit te reiken en op schoot te nemen maar ik kon het niet, iets hield me tegen. Moest ik nu gewoon een beetje doorduwen en forceren of was dit het voorlopige eindpunt van dit onderzoek? Vanuit ervaring weet ik dat forceren me niet verder zou brengen.

Daar zat ik dan. De stilte was hoorbaar en ik voelde dat iedereen vol aandacht aanwezig was.
Na enige tijd merkte ik dat er in mij steeds het woord ‘trots’ opkwam. Dat dit blijkbaar uitgesproken wilde worden.
Nadat ik het een paar keer had uitgesproken sprak de begeleider de woorden ‘mij krijg je niet’ en dat was alsof een sleutel in het slot werd omgedraaid. Verdriet brak door, herkenning en ervaren van de pijn braken door. Een pijn die mij vroeger had doen besluiten om me voorgoed te verbergen. Weggestopt in mij achter een slot met de sleutel: MIJ KRIJG JE NIET MEER.

Het gevolg van dit besluit was blijkbaar dat ik zelf ook niet meer bij dat deel van me kon komen.
Nadat het eerste verdriet wegebde, volgde een diepe zucht, zijn hele lichaam ademde uit en ontspande zich.
Zachtheid zocht een weg in mij en nu lukte het wel om uit te reiken daar dit kind in mij.

Hoewel ik het mechanisme van ‘mij krijg je niet’ goed ken, was dit toch weer een vermomming die ik nog niet kende. Een nieuwe laag werd geopend. Ook de gedachten over de presentatie op mijn werk kon ik nu een plek geven. Het bedrijf is een instantie met eigen belangen net als mijn ouders destijds hun belangen hadden. Door steeds meer van mezelf in te brengen in het bedrijf, me ‘kwetsbaarder’ op te stellen, werd deze laag van voelen aangeraakt.
Het geeft me de mogelijkheid om met dit stukje weer een beetje heler in mijn dagelijks leven aanwezig te zijn.
Het motto ‘mij krijg je niet’ kan omgevormd worden in ‘van mij krijg je alles of niets’.